Rozdział I - „Po prostu wypierdalać!"

    No to pierwszy rozdział mojego nowego czegoś. Powtarzam - tamtego bloga nadal prowadzę, po prostu mam brak weny jeśli chodzi o ninje, zemstę itp. :D (zapraszam na sandskunoichi.blogspot.com~!) Tytuł mówi sam za siebie, wiadomo prawdziwe życie, szkoła - będzie niemało wulgaryzmów ;d

    Prywatna szkoła „Ukryta w Tokio” jest najbardziej prestiżową w całym kraju. Każdy marzy by się do niej dostać. Rekrutacja nie polega na dobrych ocenach czy osiągnięć w sporcie. By się dostać do tej szkoły trzeba było zaczarować dyrektorkę. Zaprosić ją gdzieś i porozmawiać. Dzięki temu jej placówka zyskała wielu charyzmatycznych uczniów. Wielu z nich zaczynało tam edukację, niewiele zaś dochodziło. Tacy ludzie rzadko kiedy zostawali dobrze przyjęci. Pewnemu rodzeństwu udało się to bardzo dobrze, niemalże po miesiącu zostali rozchwytywani. Najstarsza – Temari za swą urodę, inteligencję i co najważniejsze poczucie humoru. Zaczęło się. Wyciąganie przez starszych chłopaków na imprezy, narkotyki, zawalanie nauki. Lecz niedługo to trwało, miała ona bowiem silny charakter. Wiedziała doskonale co i ile może zrobić. Jej niedostępność jeszcze bardziej przyciągała płeć przeciwną, większość dziewczyn była o to zazdrosna, ale niektóre zaprzyjaźniły się z nią. Ta przyjaźń nie opierała się na przesłodkich ksywkach, przytuleniach i gadaniu o chłopakach czy o najważniejszym rąbaniu dupy. Dziewczyny po prostu dużo razem piły i wyrywały chłopaków. Zarówno Sakura jak i Karin były dla niej lojalne. Historia przyjaźni jej koleżanek była naprawdę nieciekawa… Kiedyś dziewczyny się nienawidziły, rywalizowały o Sasuke Uchiha. Później, nie były świadome, że spotyka się z obiema na raz. W tajemnicy. Myślały, że to takie romantyczne, zafascynowanego jego osobą, nic nie podejrzewały. Razu pewnego Sakura nie wytrzymała i w szkole rzuciła się na niego w towarzystwie Karin. Zaczęła się bójka pomiędzy czerwonowłosą a różowowłosą. Po pewnym czasie zostały rozdzielone przez Shikamaru, postanowił on uświadomić je o winie chłopaka. W trójkę długo o tym rozmawiali aż w końcu dziewczęta się pogodziły i wszystko było dobrze. Niewiarygodne happy end’y w tej szkole pojawiły się dość często. Dopóki… Dopóki najmłodszy z nowoprzybyłego rodzeństwa, Gaara nie zaczął szaleć. Był on typowym metalem, ubrany na czarno i czerwone, wiecznie rozczochrane włosy. Nie mógł się powstrzymać by swoimi glanami nie deptać po stopach innych. Skończyło się to, gdy zaczepił złą osobę – największego koksa szkoły, Naruto Uzumakiego. Typowy dres, lecz nie tłukł on wszystkiego. Odwrotnie, wolał nawracać. Lubił on szpanować, wozić się po mieście z fajnymi laskami (hej, pożyczysz piątaka?) oraz imprezować. Miał parę spraw w sądzie za wyłudzanie pieniędzy od staruszek (to tylko na polskiego Tadka Rydzyka, ten teges…!) , dilerkę i pobicia. Dla przyjaciół on był milutki i słodziutki, no chyba, że nie pożyczyli kasy. Wtedy się wkurzał i był nieznośny. Jego fochy przerywała wcześniej wspominana Sakura (w której blondynek się bujał) oraz jego najlepszy przyjaciel (także wcześniej wspominany) Sasuke. Wracając do akcji z glanami, nawrócił on tak „władcę piaskownicy” że ten zaczął zachowywać się tak jak zawsze chciał… Dawał tylko czasem w mordę, jadł czekoladę i był kochany dla swojej dziewczyny, Matsuri. Gaara był przeciwieństwem swojego starszego brata-chamskiego-dresa. Kankurou miał bardzo specyficzny charakter, był szowinistą (wyjątkiem była jego siostra, bał się jej i w pełni ją szanował), chamem, dupkiem, koksem i wszystkim co najgorsze. Mimo to wiele dziewczyn na niego leciało, on z tego korzystał w sposób niewłaściwy, czyli – oczarował, przeleciał, zostawił. Dlatego najlepiej dogadywał się z Uzumakim i Inuzuką. Te trio zyskało w szkole szacunek gówniarzy, tylko. Cóż, lepsze to niż nic.

    Pierwszy październik… Lepiej być nie może, do huja. – pomyślał zrezygnowany blondyn jedząc śniadanie. Znajdował się on w budce z ramen, wraz ze swoją kumpelą konsumował posiłek przed ciężkim (głównie dla młodziaków) dniem w szkole. Jebane lenie wracają z wakacji… Znów będą się wozić i podrywać nasze laski, ten teges!

- Naruto!

- Kobieto nie drzyj się tak, siedzę koło Ciebie. – burknął niebieskooki sprawdzając poziom zajebistości swojego dresu.  – Nie wiem jak wytrzymuje z Tobą ten biedny Gaara.

W szatynce się zagotowało, już miała mu dać w papę, ale się powstrzymała. Westchnęła teatralnie po czym spojrzała na zegarek. Za pół godziny miała rozpocząć się czwarta lekcja. Pomyślała – To chyba czas pojawić się w budzie…

- Dobra, rusz ten tyłek w końcu. – warknęła w jego stronę, gdyby wzrokiem można było zabić, blondyn już by nie żył. Wyciągnęła z torebki skórzany portfel i zapłaciła za posiłek. Uzumaki widząc odchodzącą dziewczynę, natychmiast za nią pobiegł.

- Matsuri!

- Spieprzaj.

- Obraziłaś się na mnie?

- Tak kurna.

    Później już nie rozmawiali, aż nie weszli do klasy, idealnie na czwartą lekcję – hiszpański z Asumą. Jęknęła przeciągle, znów będzie się nudzić. Mawiała „Los poliglotki jest ciężki, oj ciężki… Z języków same piątki, a nudy jak sto skurwysynów…” Rozejrzała się po pomieszczeniu, czarnymi oczyma szukała swojego chłopaka. Gdzie go wywiało?!

- Na co czekasz, Matsuri? –rzucił w jej stronę wychowawca. – Siadaj!

Naruto już dawno zajął swoje miejsce przy Sasuke. Szatynka usiadła sama w ostatniej ławce przy oknie, ziewnęła patrząc na widoki za szkłem. Rozwrzeszczana „starszyzna” kierowała swoją uwagę na długowłosym chłopaku, na nogach miał rurki – ohyda. Otrząsnęła się, spojrzała na nauczyciela prawiącego bezsensowne wywody odnośnie ich zachowania. Mało kto go słuchał, dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie. Wyciągnęła z torebki telefon by sprawdzić obecność sms’a. Brak. Nic. Cholera co się dzieje… - rozhisteryzowana dziewczyna po prostu spakowała się i wyszła z klasy. Ruszyła w stronę sali od biologii, gdzie zajęcia miała klasa trzecia liceum. Było słychać chamskie odzywki, jęki i tłuczone szkło, pomyślała  – Czyli nic nowego. Bez pukania wpełza do pomieszczenia, rzuciła w stronę nauczyciela :

- Witam! Pan Asuma kazał przekazać, że… - rozejrzała się po klasie by odnaleźć starszą siostrę Gaary, nie było jej. – Że… Kurde, zapomniałam. Pan wybaczy, ktoś pewno przyjdzie… - rzuciła ze sztucznym uśmiechem, grupka uczniów roześmiała się radośnie znając zamiary młodszej koleżanki. Ów młodsza koleżanka wyszła z klasy i poszła do domu.

    Tymczasem w ogromnej sali gimnastycznej zbierali się studenci, nie brali apelu na poważnie. Większość spędziła tyle lat w tej szkole, że znała wszystko i każdego. Niektórzy na kacu, niektórzy pijani, niektórzy naćpani, niektórzy po prostu wygłupiali się. W pomieszczeniu pojawiła się dyrektorka, niesmacznie popatrzyła na zebranych. Znów oni, ygh… - pomyślała. Skierowała swoją uwagę na scenę, gdzie ubakany Deidara robił striptiz. Jego długie, blond włosy zasłaniały połowę twarzy. Miał on tak delikatne rysy, że często brano go za kobietę. Starał się zdjąć uciążliwe rurki, ale został wywalony ze sceny przez „Wielkocycną księżniczkę szkoły ukrytej w Tokio” – pseudonim dyrektorki używany przez starszych uczniów oraz, bardzo często, przez nauczycieli. Blondynka tupnęła nogą, chwyciła w dłoń mikrofon i wrzasnęła :

- Dobra dzieciaki! To nie jest już zabawa w piaskownicy, teraz zaczyna się jazda, nie będzie czasu na wasze „bibki” za budynkiem, o nie! I dopilnuję byście zostali jak najbardziej przyciśnięci, zero ulg! Pierwszaki, jesteście najgorszym rocznikiem w historii naszej szkoły, już od podstawówki był z wami kłopot! – tu spojrzała na wcześniejszą atrakcję sali. – Deidara Douhito, ile razy mam mówić byś nie robił z siebie cioty?! – prychnęła, skierowała swoją uwagę na rudego. – Yahiko, a ty co, znów obstawiasz zakłady?! Myślisz, że nie wiem na czym zarabiasz? „Pierwszy cycek Tsunade który podskoczy to prawy czy lewy?” czy „Jak krótką dziś ubierze spódniczkę?” – rzuciła w ogóle się nie wahając, przeniosła wzrok na niebieskowłosą.  – A ty znów litr farby na głowie! Boże, od podstawówki się nie zmieniłaś, nic a nic! I po co taki wielki dekolt? – mruknęła zazdrosna, Konan mogła równać się z nią. W końcu doszła do czerwonowłosego współlokatora Deidary. – Sasori, a dlaczego, JAK NIGDY, milczysz? – kiedy chciał odpowiedzieć na jej pytanie, przerwała mu dalej ciągnąc monolog. – Ech… Po prostu spieprzajcie! Plan lekcji wywieszony koło sali 217 lub na stronie internetowej… - dodała już zmęczona.

- Ale…!

- PO PROSTU WYPIERDALAĆ.

   Posłusznie studenci udali się pod salę 217, roześmiani wrzeszczeli na całą szkołę. Dzwonek. Z klas wyłoniło się stado bydła. Najgorsi byli gimnazjaliści. Z kasą w ręku biegli do sklepików szkolnych jednocześnie srali się do starszych. Ci najbardziej nieznośni byli w brutalny sposób uciszani przez trzecioklasistów i studentów. Jeden z mężczyzn pomyślał – A może by tak powkurwiać te bachorki?

Złapał jedną gimnazjalistkę za rękę i zaczął uwodzić. Młodsi nienawidzili tego. Twierdzili, że wyrywają ich dupy. Żałosne. – stwierdził Sasori w myślach. Rozejrzał się po korytarzu, w tłumie (hołoty) dostrzegł swoją dobrą znajomą, zawołał przyjaźnie :

- Karin!